Περιγραφή

Περιγραφή

Β΄ Έκδοση

Η νουβέλα «Εκείνη η Πόλη», που μόλις επανεκδόθηκε, θεωρείται, ως προς τη χρονικότητά της, πλέον «κλασική». Για τις «πόλεις»-συγκροτημένους αξιακούς κώδικες που μεταφέρει η ηρωίδα της νουβέλας, η Ελπίδα και αντανακλούν τη ζωή στη γενέθλια πόλη της, την Αλεξανδρούπολη, τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, μέχρι να ‘ρθει δηλαδή η αντιπαροχή και η τεχνητή ευμάρεια, και να εκλείψουν οι «πόλεις» που κουβαλά στη ζωή της η Ελπίδα, και μαζί τους και η δική της Αλεξανδρούπολη.

Εξ ου και τότε αυτή επιλέγει να πεθάνει οριστικά, αφού ‒σκιά πλέον, πεθαμένη‒ με ανασκαμμένη από τα έργα εκσυγχρονισμού την πόλη της, και τους ίσκιους, τις σκιές της, να έχουν χαθεί, ό,τι μπορεί να παραδεχτεί οργισμένη, εμπερικλείεται στη φράση της, «νε ζωή, νε σκιές».

Χαρακτηριστικός στη νουβέλα επίσης, ο μεθόριος χαρακτήρας της γραφής της συγγραφέως που με μαεστρία γεφυρώνει ετερόδοξους κόσμους, τον κόσμο των ζωντανών με τους νεκρούς, της απωθημένης σεξουαλικότητας με την ελευθερία του ονείρου, της ανθρώπινης ζωής με τον κόσμο που μας περιβάλλει ως ολότητα, και σ’ αυτόν έχουν θέση όλα τα ζωντανά του θεού, και μάλιστα πρωταγωνιστική, σαν τη γάτα της ηρωίδας, δεύτερη φωνή της ουσιαστικά και συμπληρωματικό της παράλληλο.

Αφού είναι η γάτα της αυτή που γράφει το τέλος της νουβέλας, με τη γέννα της πάνω στο μνήμα της πεθαμένης οριστικά, όπως το είχε αποφασίσει, Ελπίδας, διαγράφοντας, μέσω της νέας ζωής, οριστικά τη λησμονιά και τον θάνατο!.

Βιογραφικό Συγγραφέα

Η Ελένη Σκάβδη είναι δημοσιογράφος. Γεννήθηκε το 1952 στην Αλεξανδρούπολη. Φοίτησε στο Οικονομικό Τμήμα της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και συμμετείχε σε αρκετές εκδοτικές προσπάθειες στη διάρκεια των δεκαετιών ’70 και ’80, διάστημα που έζησε στην Αθήνα. Υπήρξε μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του «Θούριου», συνεργάστηκε με το περιοδικό «Κάπα» και την εφημερίδα «Εποχή». Υπήρξε μέλος της εκδοτικής ομάδας της εφημερίδας «Ίριδα» που εκδιδόταν στην Αγία Παρασκευή Αττικής, και της αντίστοιχης με τον τίτλο «Εντελέχεια» στη Θήβα.

Τη δεκαετία του ’90 επέστρεψε στη Θράκη, όπου και εργάστηκε, επί πενταετία, ως Διευθύντρια Σύνταξης της καθημερινής εφημερίδας «Παρατηρητής της Θράκης» που εκδίδεται στην Κομοτηνή, ως παραγωγός, επίσης, δημοσιογραφικών εκπομπών στην ΕΡΑ Κομοτηνής και ως ανταποκρίτρια του ΑΠΕ.

Τον ίδιο καιρό διετέλεσε μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του λογοτεχνικού περιοδικού «Εξώπολις» της Αλεξανδρούπολης και, μαζί με τη φιλόλογο Τζένη Κατσαρή-Βαφειάδη, δημιούργησαν τους εκδοτικούς οίκους «Παρατηρητής της Θράκης» και «Πρόκνη», από τον οποίο, το 1996, εκδόθηκε για πρώτη φορά η νουβέλα της  «Εκείνη η Πόλη». Διηγήματά της έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά. «Τα κόκκινα παπούτσια» στο «Ρόπτρο» του Βόλου (1994). «Τα κούτσουρα» (1994), «Ο κύριος Ρο» (1995), «Νε ζωή, νε σκιές», απόσπασμα από τη νουβέλα (1996) και το «Με βάτες ωσάν αγγέλου φτερά…» (1996) στο περιοδικό «Εξώπολις». Επιμελήθηκε την έκδοση τεσσάρων από τα βιβλία του Αλεξανδρουπολίτη Θανάση Α. Αποστολίδη με τίτλους «Ίσως κάτι μείνει από αυτά… για ιστορία» (1994), «Έπεα πτερόεντα» (1995), «Σημάδια ζωής» (1995) και «Άγγελος Χ. Ποιμενίδης-Προοίμιον» (1997) και συνεπιμελήθηκε, με την Τζένη Κατσαρή-Βαφειάδη, τις εκδόσεις δύο ακόμη βιβλίων του ιδίου με τίτλους «Ο Αη-Λευτέρης της Αλεξανδρούπολης» (1996) και «Θυμάμαι… Θυμήθηκα… Μου θύμισαν» (1997). Επιμελήθηκε επίσης τα βιβλία: «Ο Λόγος της Γλύφας» του Πολιτιστικού Συλλόγου Μικρασιατών Γλύφας (2006), «Εικαστικός Οδηγός Αμαλιάδας» του Λαογραφικού Μουσείου Αμαλιάδας και τα «Ο κάμπος ο κόσμος» (2014) και «Γη και ύδωρ» (2017) του Ηλείου Τάκη Ν. Λαϊνά. Έγραψε ακόμη τα κείμενα για το «Ημερολόγιο 2011 – Οι ωραίες μέρες. 12 κείμενα + 25 φωτογραφίες για την Αλεξανδρούπολη» των εκδόσεων «Παρατηρητής της Θράκης», με φωτογραφίες του Πλάτωνα-Ορέστη Σεραφειμίδη.

Στην Αμαλιάδα, όπου ζει από το 1997, εξέδιδε από το 1998 έως το 2005, την εβδομαδιαία εφημερίδα «Ελεύθερο Βήμα της Ηλείας». Είναι παντρεμένη με τον Ψυχίατρο Παναγιώτη Χριστόπουλο και έχουν μια κόρη, τη Νατάσα.