Περιγραφή
Περιγραφή
Ο αείμνηστος Θανάσης Αποστολίδης, με αφετηρία τις περιπέτειες της δικής του οικογένειας, που εξαναγκάστηκε σε μια νύχτα, φορτώνοντας στο τραίνο παιδιά, παππούδες και υπάρχοντα, ν’ αλλάξει πατρίδα, μετακομίζοντας από την Τυρολόη της Ανατολικής Θράκης στην Αλεξανδρούπολη, αφηγείται ουσιαστικά την ιστορία του προσφύγων του Μικρασιατικού πολέμου, αμέσως μετά την εγκατάστασή τους στην Αλεξανδρούπολη, αλλά και της ίδιας της πόλεως μέχρι και τις αρχές του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου.
Φωτίζοντας καταστάσεις, γεγονότα και πρόσωπα, που διαμόρφωσαν το σύγχρονο πρόσωπό της, και παρέχοντας πληροφορίες για προσωπικότητες του τόπου ή της χώρας, όπως ο Μητροπολίτης Γερβάσιος Σαρασίτης, ο εκπαιδευτικός και συγγραφέας Άγγελος Ποιμενίδης, η ιστορικός και λαογράφος Καλλιόπη Παπαθανάση-Μουσιοπούλου, ο Ευάγγελος Παπανούτσος, και για ιστορικά γεγονότα όπως το κίνημα του 1935, το δημοψήφισμα παλινόρθωσης της βασιλείας, ο θάνατος του Ελευθερίου Βενιζέλου και ο αντίκτυπός του στην Αλεξανδρούπολη, η δικτατορία του Μεταξά, η διάλυση των προσκοπικών ομάδων και η ίδρυση της τοπικής ΕΟΝ, οι Πανθρακικοί μαθητικοί αγώνες κ.ά. Καταγράφει, συγχρόνως, ήθη και έθιμα, στιγμιότυπα και συμπεριφορές της καθημερινής ζωής, που σηματοδοτούν το επίπεδο ζωής της αστικής τάξης της πόλης, όπως οι απογευματινές χαρτοπαικτικές ενασχολήσεις των ευκατάστατων κυριών, οι ολοήμερες εκδρομές ή οι «επιβεβλημένες» καλοκαιρινές διακοπές τους, ενώ παραθέτει και σημαντικό αριθμό φωτογραφιών από το αρχείο της οικογένειάς του.
Βιογραφικό Συγγραφέα
Ο Θανάσης Αποστολίδης γεννήθηκε στην Τυρολόη της Ανατολικής Θράκης το 1922 από όπου, μηνών μόλις, με τους πρόσφυγες γονείς του εγκαταστάθηκε στην Αλεξανδρούπολη. Εκεί, ο πατέρας του εργάστηκε ως γιατρός της Εταιρείας Γαλλοελληνικών Σιδηροδρόμων.
Τα πρώτα του γράμματα τα διδάχθηκε στο 1ο Δημοτικό Σχολείο της Αλεξανδρούπολης, από τον μεγάλο δάσκαλο Άγγελο Ποιμενίδη. Στην κατοχή βρέθηκε και πάλι πρόσφυγας στην Αθήνα, φοιτώντας ταυτόχρονα στο Πανεπιστήμιο. Υπηρέτησε ως δημόσιος υπάλληλος από το 1946 και έως το 1972. Υπήρξε επίσης λάτρης του Προσκοπισμού, τον οποίο και υπηρέτησε από το 1933 μέχρι και το 1983.
Αγάπησε πραγματικά τη δεύτερη πατρίδα του, την Αλεξανδρούπολη, κι έγραψε γι’ αυτήν τα βιβλία: «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ –Μορφές, Γεγονότα, Αναμνήσεις» (1977), «Θυμάμαι, θυμήθηκα, μου θύμισαν» (1991, 1997), «Τα ξεχασμένα» (1993), «Ίσως κάτι μείνει από αυτά… για ιστορία» (1994), «Έπεα Πτερόεντα» ‒περιέχει τα δημοσιεύματά του στις εφημερίδες από το 1975 μέχρι το 1994–, «Σημάδια ζωής» (1995), «Αγγέλου Ποιμενίδη, Προοίμιον» (1997).
Όνειρό του ήταν η έκδοση των γραπτών, όσων διασώθηκαν, του μεγάλου δασκάλου Άγγελου Ποιμενίδη και η δημιουργία Ιδρύματος στο όνομά του, που θα έδιδε υποτροφίες σε Αλεξανδρουπολίτες φοιτητές.
