Περιγραφή
Περιγραφή
«Η υψηλή διακοσμητική αξία των έργων του Πασχάλη κάνουν τα έργα ποθητά και ικανά να επιβιώσουν με επιτυχία σε κάθε περιβάλλον»
Πόσο εύκολο είναι άραγε να «συναντήσεις» την εικαστική μεγαλειότητα του παγκοσμίου φήμης ζωγράφου Paschalis (Πασχάλη Αγγελίδη); Ο Δημήτρης Παντελίδης, έμπειρος και «πεπαιδευμένος» κριτικός τέχνης προχώρησε στην παρούσα έκδοση –σε επιμέλεια του αρχιτέκτονα Δημήτρη Αγγελίδη, ο οποίος συνέλλεξε 7 κείμενα του κριτικού και 20 πίνακες του Πασχάλη Αγγελίδη– σε μία σημαντική απόπειρα εξέτασης των έργων του κορυφαίου Έλληνα ζωγράφου, διερευνώντας τις «διονυσιακές» του καταβολές, τον «ελεγχόμενο εξωτισμό» του, αλλά και την τρέλα του που οδηγεί στην «ΚΑΘΑΡΣΗ».
«Ο Paschalis έχει στενούς συνδέσμους με τον Διόνυσο, την παράσταση, αλλά και την καθαρτήρια τρέλα του. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εδώ ο χώρος ανήκει στο διονυσιακό πνεύμα, εδώ βασιλεύει ο θεός της παράστασης, της έκστασης, της τελετουργίας, της ψευδαίσθησης, της αυταπάτης, της τρέλας και τελικά της ΚΑΘΑΡΣΗΣ. Ο ελεγχόμενος εξωτισμός του δεν είναι ποτέ kitsch. Η υψηλή διακοσμητική αξία των έργων του Πασχάλη κάνουν τα έργα ποθητά και ικανά να επιβιώσουν με επιτυχία σε κάθε περιβάλλον. Φωνάζουν “δράμα και τραγωδία”, αλλά η πράξη βίας έχει εκτελεστεί εκτός έργου, ακριβώς όπως στην αρχαία τραγωδία. Βλέπουμε μόνο το αποτέλεσμα», Δημήτρης Παντελίδης.
Βιογραφικό Επιμελητή
«Γεννήθηκα στη Χίο το 1938. […]. Όταν ήρθε η ώρα να δω τι θα κάνω με τη ζωή μου, θέλησα να γίνω αρχαιολόγος. Οι ανάγκες όμως των μεταπολεμικών καιρών και της οικογένειάς μου απαιτούσαν άλλα. Ο πατέρας μου μού συνέστησε να γίνω ναυτικός, κι έτσι έγινα καπετάνιος. Δεν μετάνιωσα ποτέ. Όχι μόνο μου δόθηκε η ευκαιρία να δω όλο τον κόσμο, αλλά είχα χρόνο να διαβάσω ενδελεχώς σοβαρά και μη κείμενα που για να τα διαβάσει κανείς χρειάζεται μια ζωή. Την πρώτη μου πλοιαρχία την έλαβα στα 23 μου, όταν ο πλοίαρχος υπό τον οποίο υπηρετούσα αρρώστησε.
Η αγάπη όμως για την Τέχνη και την Αρχαιολογία έμεναν βαθιά μέσα μου, σε χειμερία νάρκη, θα έλεγα, μέχρι που μου δόθηκε η ευκαιρία να την αξιοποιήσω παρακολουθώντας τα σεμινάρια περί παγκόσμιας τέχνης του Αντρέ Μαλρώ και αργότερα τη διατριβή του Ουμπέρτο Έκο “Περί κάλλους”. Όσον αφορά την Τέχνη, έχω να πω ότι ως Editor at large του περιοδικού τέχνης “Gallery Guide” των αγαπητών φίλων Γιώργη και Καλλιόπης Ζυμαράκη πλησίασα καλλιτέχνες σε ένα ευρύ φάσμα, με αναλυτική διάθεση, θαυμασμό αλλά και με αυστηρότητα, όταν άφηναν να βγουν από το ατελιέ τους, χάριν κέρδους, “μπουρδίτσες” που θα έπρεπε να κρατούν για τον εαυτό τους. Τότε με βάφτισαν “αναλυτή τέχνης”, όχι “ιστορικό”, ούτε “κριτικό”, κι έτσι παρέμεινα. Με αυτό γέμισα τη ζωή μου πλούτο (πνευματικό) και χαρά», Δημήτρης Παντελίδης.
